Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Umberto D. (1952)

Ο Umberto D. είναι ένας συνταξιούχος ηλικιωμένος δημόσιος υπάλληλος, που δεν έχει κανέναν άλλον στον κόσμο, πέρα από τον σκύλο του και την υπηρέτρια της σπιτονοικοκυράς του. Τα χρήματα της σύνταξης δεν φτάνουν για να πληρώσει το ενοίκιο και η έξωση πλησιάζει
Άλλο ένα αριστούργημα του ιταλικού νεορεαλισμού και των Βιτόριο Ντε Σίκα/Τσέζαρε Ζαβατίνι (The Bicycle Thief.1948,  Miracle in Milan.1951) και η τελευταία του κινήματος. Ξεκινά με διαδήλωση συνταξιούχων που διαλύεται βίαια από μπάτσους. Ο Umberto προσπαθεί να πουλήσει το ρολόι και άλλα υπάρχοντα του ώστε να εξασφαλίσει τα χρήματα για το νοίκι. Τρώει σε συσσίτια και ταίζει κρυφά το σκύλο του εκεί. Η σπιτονοικοκυρά τον απειλεί με έξωση μετά από 20 χρόνια ενοικίασεις και χρησιμοποιεί το δωμάτιο του ως μπουρδέλο μέχρι να ξεκουμπιστεί. Μοναδική ανθρώπινη συντροφιά και σύμμαχος είναι η έγκυος πιτσιρίκα υπηρέτρια που δεν ξέρει ποιός απ'τους δυο φαντάρους είναι ο πατέρας. Πηγαίνει στο νοσοκομείο για μια γρύπη και προσπαθεί να ξεγελάσει τους γιατρούς (όπως τον συμβουλεύουν άλλοι φτωχοί ψεύτικοι ασθενείς) για την βεβαρημένη κατάσταση της υγείας του ώστε να μείνει περισσότερες μέρες εκεί μέχρι να έρθει η επόμενη σύνταξη. Τελικά έρχεται η έξωση και ο σκύλος χάνεται. Ευτυχώς τον βρίσκει πρίν τον αποτεφρώσει ο μπόγιας. Είναι στο τσακ να ζητιανέψει, ο σκύλος θα τον βοηθήσει αλλά η αξιοπρέπεια του δεν θα το επιτρέψει. Η απελπισία τον φέρνει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, αλλά ο σκύλος θα του δώσει ένα λόγο για να παραμείνει στη ζωή.
Με το τέλος του Β.Π.Π. και την πτώση του Μουσολίνι ο ιταλικός κινηματογράφος αποκτά ελευθερία λόγου, αποκόπτεται απ'το παρελθόν της προπαγάνδας και της διασκέδασης των μαζών και υποδέχεται τον Νεορεαλισμό, την πιο γόνιμη και ανανεωτική προσπάθεια του μεταπολεμικού κινηματογράφου. Αρνούμενος τις συμβάσεις του εμπορικού σινεμά και του θεάματος, τις τεχνικές και τα στερεότυπα, κρατά μια ηθική στάση (που μετατρέπεται και σε αισθητική) απέναντι στα προβλήματα της εποχής και αναπαριστά με ειλικρίνεια και ρεαλισμό ένα κομμάτι ζωής παρακολουθώντας πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα σε πραγματικό περιβάλλον, ωθώντας το κοινό να αναγνωρίσει ανώδυνα την γύρω του πραγματικότητα, να εμπνευστεί και να αλλάξει την θεώρηση του για τον κόσμο. Γυρισμένη με απλότητα στο φυσικό ριμαγμένο αστικό τοπίο της μεταπολεμικής Ρώμης με ερασιτέχνες ηθοποιούς, χωρίς στυλιζάρισματα, εντυπωσιασμούς, μελό κορώνες, καταγγελίες και διδακτισμούς προσδίδει στην πεζή καθημερινότητα βάθος και τραγικές διαστάσεις που ξεπερνούν την απλοικότητα της υπόθεσης και καταργούν τα σύνορα μεταξύ τέχνης και ζωής,  κάνοντας τον Ουμπέρτο- ένας άνθρωπος που παλεύει να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του σε ενα καθεστώς εξαθλίωσης και ατομικισμού- σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής με διαχρονικό και παγκόσμιο αλληγορικό υπόβαθρο.
1. Eλλ.τίτλος- Οτι Μου Αρνήθηκαν οι Άνθρωποι
2.Έρχεται αμερικάνικο remake (δεν είναι αστείο)  που θα εξελίσσεται στην  σημερινή Νέα Υόρκη από κάποιον  Roy Carlo
3. H ταινία προκάλεσε την βίαιη αντίδραση των ιταλικών αρχών που θεωρούσε οτι παρουσιάζει πολύ αρνητικά την ιταλική κοινωνία και σταμάτησε την εξαγωγή ταινιών που παρουσιάζουν την ιταλία σαν καταθληπτική χώρα που υστερεί σε δικαιοσύνη για τους πολίτες της.
4. Ολόκληρη η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους ΕΔΩ
5.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου