Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Blow Out (1981)

 Ένας ηχολήπτης άθελα του καταγράφει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο χάνει τη ζωή του ένας υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια συνωμοσία που απειλεί την ίδια του τη ζωή.
  Brian De Palma μετά το Dressed to Kill.1980 και πρίν τον Σημαδεμένο.1983.  Από την μια το Blow Up.1967 (οπως προδίδει και ο τίτλος) του Αντονιόνι και από την άλλη The Conversation.1974 του Κόπολα (και αυτό είναι επηρεασμένο από το Blow Up) και πάνω απ'όλα Χίτσκοκ. Το unhappy end είναι η αιτία της τότε εισπρακτικής της αποτυχίας αλλά με τα χρόνια δικαιώθηκε σαν "movie about making movies".
Ξεκινά σαν τυπική παρωδία horror/slasher Γ' διαλογής. Η εικόνα είναι το point of view του φονιά (Ηalloween.1978) που μπουκάρει σε φοιτητική εστία και καταλήγει σε φονικό στη μπανιέρα (Psycho.1960). Η αστεία κραυγή της ηρωίδας, που δεν επιλέχτηκε για το ταλέντο της, αποκαλύπτει οτι βρισκόμαστε στο χώρο του post production της ταινίας Τρέλες Φοιτητών. Ο παραγωγός απογοητευμένος απ'την δουλειά του καλλιτεχνικών αξιώσεων τεχνικού ήχου (John Travolta) του αναθέτει να βρει αληθοφανέστερα ηχητικά εφε και κυρίως ένα ρεαλιστικό ουρλιαχτό. Αυτός βγαίνει το βράδυ σε αναζήτηση αυτών με το υπερμικρόφωνο του και γίνεται μάρτυρας τροχαίου "ατύχηματος" και σωτήρας της νεαρής συνεπιβάτισας (Nancy Allen). Η ύπαρξη της πρέπει να παραμείνει άγνωστη για να προστατευτεί το κύρος του πολιτικού και το θέμα να θαφτεί. Μελετά μόνος την ηχογράφηση και ανακαλύπτει οτι το ατύχημα ήταν πολιτική δολοφονία. Έχει το μικρόβιο της αλήθειας μέσα του- παλαιότερα ήταν στην επιτροπή διελεύκανσης αστυνομικής διαφθοράς και μια αποκάλυψη κατέληξε από λάθος του σε αθώο νεκρό (Prince of the City.1981). Αυτή τη φορά δεν θα αποτύχει, η οντισιόν ουρλιαχτού μπορεί να περιμένει. Στην υπόθεση μπλέκονται ένας γλειώδης ντετεκτιβ (Dennis Franz) και ένας εκτελεστής (John Lithgow) που δουλεύει για Εκείνους αλλά έχει αυτονομηθεί, κυνηγά την κοπέλα και θα γίνει ο Liberty Bell Strangler.
Άφθονες κινηματογραφικές αναφορές μπερδεύονται με θεωρίες συνωμοσίας επηρεασμένες απ'τα σκάνδαλα Chappaquiddick, Watergate και την δολοφονία Κενεντυ. Ο De Palma (σενάριο,σκηνοθεσία) κλείνει το κεφάλαιο του συνομοσιολογικού σινεμά των 70ς και αναγγέλει την άφiξη της νέας Αμερικής του Reagan όπου η δημοκρατία είναι μια πλάνη, η δικαιοσύνη αστικός μύθος, η επικαιρότητα καταθλιπτική και τα μιντια η αλήθεια. Απαντά στη ρήση του Godard (η φωτογραφία είναι αλήθεια. Το σινεμά είναι αλήθεια 24 καρε το δευτερόλεπτο)  με το ότι "η κάμερα ψεύδεται συνεχώς, 24 φορές το δευτερόλεπτο" και με την φετιχιστική και λεπτομερή κινηματογράφηση της ρουτίνας του ηχολήπτη και των μηχανισμών του σινεμά δείχνει πως δημιουργείται το τελικό προιόν και πως με μερική επεξεργασία ήχου και εικόνας "κατασκευάζονται αλήθειες" προς προπαγανδιστική χρήση. Πέρα από τις πολιτικές προεκτάσεις Ο Δολοφόνος του Μεσονυχτίου (WTF ελλ.τίτλος) παραμένει ένα non stop suspense θρίλερ Χιτσκοκικών καταβολών όπου με πρόσχηματικο αφηγηματικό στοιχείο την τέλεια κραυγή (MacGuffin), ο λάθος άνθρωπος βρίσκεται στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή και μπλέκεται σε μια υπόθεση που αφορά τους πάντες αλλά δεν νοιάζει κανέναν. Δεξιοτεχνική στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, υπερsoundtrack από Pino Donagio, μυστήριο, αγωνία και ανατροπές από το τρικ της εναρκτήριας σκηνής μέχρι και το τραγικά ειρωνικό πεσιμιστικό φινάλε .
1.


1 σχόλιο:

  1. Εκείνη την εποχή γαμούσε κι έδερνε ο De Palma. Βέβαια στον αντίποδα, οι κριτικοί με κάθε καινούργια του ταινία τον περίμεναν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Ταινιάρα με ασύλληπτη σκηνοθετική βιρτουοζιτέ από τον μάστορα του είδους.

    4,5/5: Εξαιρετική

    ΑπάντησηΔιαγραφή