Fireworks (1997)

Ένας μπάτσος παραιτείται από την αστυνομία μετά απο μια αιματηρή συμπλοκή που άφησε τον συνάδελφο του ανάπηρο. Ληστεύει μια τράπεζα για να ξεχρεώσει έναν τοκογλύφο της γιακούζα και φεύγει με την καταδικασμένη από λευχαιμία γυναίκα του για ένα τελευταίο ταξίδι. 

Η ταινία που χάρισε διεθνή αναγνώριση στον Kιτάνο (σενάριο, σκηνοθεσία,μοντάζ) ως συνεχιστή και ανανεωτή της παράδοσης του γιαπωνέζικου κινηματογράφου. Το ιδιόρυθμο σύμπαν του στην πρότυπη και τελειότερη του μορφή. Ένας συνδιασμός λυρισμού και μαύρου χιούμορ, σιωπής και ρεαλιστικής βίας, με σήμα κατατεθέν την χαρακτηριστική στωική φιγούρα με τα πολλαπλά τικ (λόγω τραυματισμού σε αυτοκινητιστικό ατύχημα)

Hanabi = Fireworks = Πυροτεχνήματα (ελλ.τίτλος). Το σωστό είναι Hana-Bi = Hana (flower) Bi (fire) -περιγράφει καλύτερα το περιεχόμενο του έργου.

Ο χαρακτήρας του Κιτάνο βρίσκεται ανάμεσα στον Dirty Harry (1971) και τον Charles Bronson του Death Wish (1974) -αμίλητος, ακίνητος, ανέκφραστος, απότομος, απρόβλεπτος και εξαιρετικά βίαιος. Από αγάπη και ενοχή, αποκόπτεται απο τα πάντα και αφοσιώνεται στους δικούς του. Υποφέρει σιωπηλά μαζί τους και σαν samurai μένει πιστός μέχρι το τέλος. Ο εγκατελημένος απο οικογένεια ανάπηρος συνάδελφος ψάχνει ένα λόγο να κρατηθεί στη ζωή. Ανακαλύπτει το ταλέντο του στη ζωγραφική και σχεδιάζει φανταστικά όντα με σώματα ζώων και κεφάλια λουλουδιών (μια φωτεινή υποπλοκή στο βαθύτατο πεσιμιστικό σύνολο). Η γιακούζα κυνηγά τον Kιτάνο, ζητά τα χρωστούμενα και θα πάρει μόνο αίμα.

Οι εικόνες μιλούν περισσότερο από τους διαλόγους και εναλλάσσονται απότομα από δραματικές σκηνές σε ασήμαντα στιγμιότυπα της καθημερινότητας, απο τη γαλήνη του θαλασσινού τοπίου σε πιστολίδια, από την απόλυτη ηρεμία σε τσοπστικ στο μάτι. Οι κανόνες του αστυνομικου θριλερ ανατρέπονται -οι κλασσικές σκηνές δράσης (ληστεία τραπεζας, νταλαβέρια με yakuza, πιστολίδια) δεν αποτελούν την ουσία και δίνονται χωρίς την απαιτούμενη και αναμενώμενη ένταση ενός τυπικού cop movie. Έτσι η προσοχή στρέφεται στους τραγικούς ήρωες και στην εξέλιξη της ιστορίας μέχρι το λυτρωτικό φινάλε.

Περίτεχνο μονταζ,  flashbacks και διασπάσεις στην αφήγηματική συνοχή περιπλέκουν την απλοικότητα της υπόθεσης και δόσεις κυνικού χιούμορ αποφωρτίζουν το δράμα χωρίς αυτό να χάνει την βαρύτητα του. Μεγάλα στατικά πλάνα, αργοί ρυθμοί, παύσεις και ξαφνικές εξάρσεις ωμής βίας δένονται με τη μελανχολική μουσική του Joe Hisaishi αναδεικνύωντας την ποιητική διάσταση του έργου. Ένα δυτικό εμπορικό κινηματογραφικό είδος αναδιαμορφώνεται μέσα από γιαπωνέζικες παραδόσεις και αξίες για να μετατραπεί σε μια ελεγεία πάνω στην απώλεια, τη ζωή και το θάνατο. Ένα οξύμωρο υπαρξιακό δράμα απαλλαγμένο απο κλισέ με επικάλυψη την γιακούζα μυθολογία.

The Reflecting Skin (1990)

 Ο 8χρονος Σεθ ζει με την οικογένεια του σε ένα αγρόκτημα/βεντζινάδικο στη μέση του πουθενά της αμερικάνικης επαρχίας των 50s. Διαβάζοντας ιστορίες τρόμου από παλπ περιοδικά του πατέρα του πείθεται πως η μυστηριώδης Αγγλίδα χήρα γειτόνισσα είναι βαμπίρ. Όταν ένας φίλος του βρίσκεται νεκρός και σεξουαλικά κακοποιημένος οι αρχές υποψιάζονται τον πατέρα του που τον βαραίνει μια παλιά υπόθεση παιδοφιλίας. Ο πατέρας μη αντέχοντας την διαπόμπευση αυτοκτωνεί και αναγκαστικά επιστρέφει ο μεγάλος αδερφός διακόπτοντας την στρατιωτική του θητεία. Παρά τις προειδοποιήσεις του Σεθ ερωτεύεται τη χήρα και αργότερα παρουσιάζει συμπτώματα μιας ασυνήθιστης αρρώστιας. Μια συμμορία ροκενρολάδων τρυγυρνά με μια καντιλακ στη περιοχή ενώ και άλλα παιδιά βρίσκονται νεκρά. Ο Σεθ είναι σίγουρος οτι για όλα φταίει η χήρα.
Η 1η απ'τις τρεις ταινιές του βρετανου σκηνοθέτη, σεναριογράφου, θεατρικού συγγραφέα και ζωγράφου Philip Ridley. Το υπερ ντεμπούτο που έμεινε ντεμπούτο. Ένα arthouse διαμάντι που αν και εκτιμήθηκε στην εποχή του έμεινε στα αζήτητα για πολλά χρόνια μέχρι που κυκλοφόρησε σε dvd το 2011
Ξεκινά με τον Σεθ και τους φίλους του να στείνουν μια φάρσα στην χήρα. Φουσκώνουν ένα τεράστιο βάτραχο και τον αφήνουν στη μέση του δρόμου, πλησιάζει η χήρα και με μια σφεντόνα τον ανατινάσουν...αίματα και εντόσθια χύνονται πάνω της...τα παιδιά τρέχουν γελόντας. Όταν πηγαίνει στο σπίτι της για συγνώμη αυτή του λέει οτι είναι 200 χρονών, για τον άντρα της που κρεμάστηκε την 1η βδομαδα του γάμου και του δείχνει ένα κουτί που φυλά αντικείμενα του,τρίχες,δόντια,ακόμα και τον ιδρώτα του.Έληξε,είναι βαμπιρ!Η σφεντόνα μετατρέπεται σε σταυρό.Ο μόνος που τον πιστεύει είναι ο μυστικός καινούργιος του φίλος, ένας άγγελος κάτω απο το κρεβάτι, ένα μουμιοποιημένο έμβρυο που βρήκε στον αχυρώνα. Ο πατέρας αυτοπυρπολείται μπροστά στα μάτια του και επιστρέφει ο αδερφός (από τους πρώτους ρόλους του Viggo Mortensen),ο ήρωας,αυτός που ξέφυγε απο το μπίθουλα,να βάλει μια τάξη. Του πίνει το αίμα η χήρα (Lindsay Duncan) ή σαπίζει αργά επειδή φορώντας γυαλια ηλίου εξαφάνιζε μικρά νησιά με ατομίκες βόμβες? Ο μονόχειρας μονόφθαλμος σερίφης, αν και τα έχει δει όλα στη ζωή του, σαστίζει μπροστά στα πρωτοφανή άγρια εγκλήματα και αναζητά το φάντασμα του πατέρα.
"Συχνά, συμβαίνουν τρομερά πράγματα με φυσικό τρόπο". Η παιδική ηλικία ως εφιάλτης που θα χειροτερεύει συνεχώς. Ο Σεθ τρέχει στα απέραντα σταχυά τοπία αλλά δεν φτάνει πουθενά, ο ορίζοντας είναι ο τοίχος της φυλακής του. Η υστερική μάνα, o απαθής πατέρας, το οικογενειακό τους δράμα, 2 (μελλοθάνατοι) φίλοι, ένα βαμπιρ και θρησκόληπτοι προληπτικοί φτωχοί αγρότες είναι όλος του ο κόσμος. Μοναδική διέξοδος/αυτοάμυνα-η φαντασία, ένα καταφύγιο απο τον ενήλικο κόσμο. Όπως σε κάθε ταινία με παιδιά πρωταγωνιστές,έτσι και εδώ,ο θεατής ταυτίζεται με το βλέμμα του ήρωα.Η αίσθηση της παιδικότητας,η έξσταση,η βαρεμάρα,η μοναξιά,η φαντασία και ο τρόμος την οριακή στιγμή που η αθωώτητα πεθαίνει αποτυπώνονται έξοχα στο φιλμ. Η εκπληκτική φωτεινή κινηματογράφηση (Dick Pope) και το λυρικό soundtrack (Nick Bicat) εντείνουν την δυναμική των εικόνων και δημιουργούν μια απειλητική και νοσηρή μακάβρια ατμόσφαιρα. Το "Διάφανο Δέρμα" μοιάζει με γκροτέσκο γοτθικό ποίημα πάνω στον τρόμο της ενηλικίωσης με λιτή αφαιρετική αφήγηση, αλλόκοτους χαρακτήρες, κυνικό χιούμορ, αξέχαστες σκηνές και μια υπόκωφη ένταση που θα ξεσπάσει σε ουρλιαχτά. Αδίκως συγκρίνεται με την φιλμογραφία του Λιντς -η αυθεντικότητα του κράζει απο μακριά, γι'αυτό και σήμερα αναγνωρίζεται σαν ένα γνήσιο πρωτότυπο Κινηματογραφικό Έργο.