Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Seconds (1966)


Πετυχημένος μεσόκοπος τραπεζίτης έρχεται σε επαφή με μυστηριώδη εταιρεία που υπόσχεται να του αλλάξει ριζικά τη ζωή.
 Η τελευταία ταινία της Tριλογίας της Παράνοιας (Seven Days in May.1964, The Manchurian Candidate.1962) του John Frankenheimer. Μετά τους ψυχεδελικούς και  τίτλους αρχής του πρωτοπόρου Saul Bass (Vertigo.1958, Psycho.1960) παρακολουθούμε ένα ανθρωπάκι με απαθές βλέμμα, χωρίς όνειρα και διάθεση, με οργανωμένη ζωή, καλή δουλειά, οικογένεια και μ'ένα βαθύ υπαρξιακό κενό. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει μια Σατανική Επιχείρηση (ελλ.τίτλος) που του προσφέρει έναντι μεγάλου χρηματικού ποσού μια δεύτερη ευκαιρία. Μια νέα ζωή, νέα ταυτότητα, καινούργιο παρελθόν και μέλλον, καινούργιο πρόσωπο και σώμα και μάλιστα αρκετά νεότερο. Μια ζωή (ετοιμοπαράδοτη) όπως την φαντάστηκε- χωρίς ευθύνες και χρέη, γεμάτη ελευθερία. Μετά από την ολοκληρωτική πλαστική χειρουργική επέμβαση αποκόπτεται πλήρως από τον προηγούμενο ευατό του και με ότι αυτός συνδέεται, και αναγεννημένος πλέον θα 'ξαναβαπτιστεί', θα ξαναερωτευτεί, θα κοινωνικοποιήσει τον 2ο ευατό του και θα απολαύσει την ζωή που στερήθηκε τόσα χρόνια... Στην 2η ζωή όλα είναι ιδανικά πλασμένα, μα τίποτα αληθινό. Ανακαλύπτει οτι δεν είναι ο μόνος "τυχερός", και οτι κανείς γύρω του δεν είναι αυτό που φαίνεται. Θα αναζητήσει το "κανονικό" παρελθόν του, σαν τελευταίο στήριγμα με την πραγματικότητα αλλά κανείς δεν θα τον αναγνωρίσει. Απογοητευμένος από την νέα ονειρεμένη του ζωή θα ζητήσει μια 2η ευκαιρία από την Επιχείρηση.
Ο Frankenheimer
με την συνοδεία της ανατριχιαστικης μουσικής του Jerry Goldsmith και με διάφορα κόλπα της κάμερας (πρώτη χρήση της SnorriCam/bodymount camera) μας βυθίζει σε ένα Καφκικό κόσμο παράνοιας - σε μια μίξη θρίλερ, body horror, επιστημονικής "ρεαλιστικής" φαντασίας και ψυχολογικού τρόμου, ενώ καταγράφει τα ήθη της εποχής, σχολιάζει τότε αναπτυσσόμενη βιομηχανία πλαστικών εγχειρήσεων και σαρκάζει την εικόνα των "μεγάλων καλλιτεχνών". Θαρραλέα, λιτή, ειλικρινής, πρωτότυπη, μπροστά από την εποχή της ταινία που πάτωσε στην εποχή της λόγω του πεσιμιστικού της χαρακτήρα και γιατί το κοινό δεν ήθελε να δει τον Hudson σε τέτοιο ρόλο, που εδώ προσπαθεί να αποδείξει οτι έχει ταλέντο και δεν είναι "άλογο"
1.θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν παραλλαγή του θρύλου του Φάουστ
2.Είναι και σχόλιο για τον Μακαρθισμό και τους "μετανιωμένους" (-reborns). Ο John Randolph (o πρωταγωνιστής στην αρχή της ταινίας) ήταν μαυρισμένος από το Μακαρθισμό και έπαιξε εδώ μετά από 15 χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο...!

4 σχόλια:

  1. Φίλε, ούτε που την είχα ακουστά αυτή την ταινία. Φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Το θέμα αυτό με ψήνει πολύ. Θα την ψάξω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ταινιαρα! Ο Καφκα θα χαιροτανε πραγματικα.. Αυτο ακριβως που λες στην τελευταια προταση πριν τις σημειωσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή